بانو نوشین گنجی، فرزند اقبال گنجی، متولد 1319 در مشهد می باشد. او بیشتر عمرش را درنیشابور و مدتی را نیز در مشهد گذرانده است. نوشین گنجی از شانزده-هفده سالگی شعر می سروده اما به گفته ی خودش خصوصی بوده و برای دلش می سروده است. ایشان از شاگردان زنده یاد استاد حسین مسرور استاد ادبیات و شاعر توانا بوده است.
آن طور که خودش می گوید، همیشه حال را بر قال ترجیح داده و کنج عزلت و درویشی را بر همه چیز. همسرش اقبال افشار، یاری دهنده و مشوقش در تمام عمر بوده وهست. در سال های 47-48 با همکاری خانم صدیقه فاضل رضوی (متخلص به سحر) شب های شعری در منزل همشهریان داشتند که بعد از رفتن خانم سحر تا مدت ها ادامه داده اند. در آن سالها، شب شعرهایی که درتابستان و با دعوت از اساتید برپا می شده، بسیار عالی و با استقبال خوبی روبرو بوده است. یکی از اولین شعرای مشهوری که در این جلسات شرکت کرد، حسین آهی بود و زنده یاد دکتر قاسم غنی ملک الشعرای آستان قدس نیز حضوری پررنگ داشته است.
ایشان می گوید: «همیشه از دوستی و مجالست دکتر عباس خیرآبادی که در آن زمان به عنوان افسر وظیفه در دبیرستان های نیشابور تدریس می کرد کسب فیض کرده و بعدها «خانم کوچیک» را با ویرایش ایشان در نشر پاژ منتشر نمودم که مورد استقبال و تشویق خوانندگان واقع شد.» نقطه ی عطف زندگی هنری بانو نوشین گنجی را می توان آشنایی اش با زنده یاد یغما دانست. چرا که از نظر روحی ارتباط بسیار نزدیکی داشته و در سرودن شعر الهام بخش یکدیگر بوده اند.
وی در آخرین سالهای عمر مشغول جمع آوری اشعارش برای چاپ وتهیه ی لوح فشرده ی اشعار محلی بود. بانو نوشین گنجی هم چنین خدمات اجتماعی زیادی نیز انجام داده است که به گفته ی خودش به رسم عبادت و به پاس عشق و سپاس از پروردگار بوده است. یکی از آخرین دستاوردهای ایشان، تلاش و پیگیری در راضی نمودن وراث باغ نشاط متعلق به پدربزرگشان سالار معتمد بوده که آن را به تملک اداره ی میراث فرهنگی شهر فیروزه در آورده است.
وی در سوم فروردین ماه 1393 دار فانی را وداع گفت و به بهار جاودانگی پیوست...
روحش قرین آرامش و عشق پروردگار.
بس که با جان وتنم آمیخته / کس نداند کیستم؟ او یا منم؟
گرد باد خسته ی صحرا منم / عاشق سرگشته ی رسوا منم
در بیابان جنون دیوانه وار / واله و شوریده و شیدا منم
درفضای بیکران این دیار / بی کس وبی هم زبان، تنها منم
ای که از غم ها جدا دانی مرا! / چشمه ی غم های این دنیا منم
عاشقی را با صبوری فرق هاست / مرغ عشقم از چه بی آوا منم
پای در میخانه ی چشمم گذار / لطف جام و نشئه ی مینا منم
بسکه با جان و تنم آمیختی / کس نداند کیستم؟ اویا منم؟
می زند تار دلم آهنگ درد / جسم دردآلود سر تا پا منم
نیستم مرداب آرام و خموش / موج سرکش، سینه ی دریا منم
ترس و طاعت در ضمیرم مرده است / رود طغیان کرده، بی پروا منم
در دل شب خواب ها «نوشین» بود / مرغ شبگرد دل شب ها منم
ای «پایتخت اول» ایرانی من